Ik had een mooie column klaar, maar ontdekte dat ik strafbaar zou zijn bij publicatie. Dat risico wil ik natuurlijk niet lopen. Vandaar dat deze column ook wat later is.
Wat ik wil delen, is het verhaal van een jonge moeder die twee jaar geleden radeloos mijn winkel binnenstapte. Zij liep al acht jaar in het ziekenhuis, een triest verhaal van onderzoeken, behandelingen, operaties en antibiotica. De klachten waarmee ze bij mij kwam, waren moeheid, lusteloosheid, ontstekingen en andere vage net-niet-genoeg-om-naar-de-dokter-te-gaan klachten.
De tranen stonden in haar ogen, ze was zichzelf in die acht jaar helemaal kwijt geraakt. We zijn in de keuken gaan zitten, ik heb haar aangehoord, een kop thee gegeven en haar vooral laten praten. Een huilbui en nog een beker thee later heb ik haar gezegd dat ik wel wilde proberen haar te helpen.
Samen hebben we een plan van aanpak gemaakt. Terug naar de basis, dat is het allerbelangrijkste, en dan opbouwen. Hoe we dat hebben gedaan, kan ik niet delen omdat ik daarmee in overtreding ben. Dat is jammer, want het is zo mooi gegaan.
Onlangs was ze weer in de winkel, stralend, en ze vertelde dat ze zo blij was dat ze bij me was gekomen. Dat ze zich goed voelt, de jonge moeder is vol energie en weer de leuke echtgenote is. Sinds ze terug naar de basis is gegaan en vervolgens aan het opbouwen is gegaan met suppletie en vitamines is ze niet meer in het ziekenhuis geweest. Het is opgelost, op natuurlijke wijze. Zij blij, wij blij.
Het is niet zo dat ze nu alles nog gebruikt. Nadat we haar fysiek weer op de rit hadden, hebben we afgebouwd en gebruikt ze nu alleen nog een multivitamine en wat suppletie om niet weer in de mallemolen van ziekenhuisopnames en antibioticakuren te vervallen.
Met wat leefregels, die strenger klinken dan ze zijn, heeft ze zichzelf teruggevonden.
Het toeval wil dat ik vandaag wéér een jonge, radeloze dame in de winkel kreeg. Ook zij had tranen in de ogen staan. Zij vindt geen gehoor bij haar huisarts. We hebben rustig gepraat, ik heb aangegeven hoe ik denk dat we haar weer op de rit kunnen krijgen. De keus is aan haar en ze heeft mijn handreiking aangenomen. We hebben afgesproken dat ze over twee weken even komt vertellen hoe het gaat. Of we nog wat moeten aanpassen of niet.
Het is jammer dat ik niet mag delen hoe en met welke middelen we op een natuurlijke manier ons lijf weer in evenwicht kunnen brengen. Maar in de winkel staan wij u graag te woord, luisteren naar uw verhaal en hebben we twijfels dan verwijzen wij u echt wel door naar de huisarts.
Op uw gezondheid!
